نمیگم گل زندگیمی چون پژمرده میشی نمیگم افتاب وجودمی چون غروب میگنی میگم نفسمی چون اگر نباشی می میرم

مرا...دوست بدار...!
اندک...
اما طولانی...!

می نشینم کنارت ،می فشارم دستهایت را در دستانم ،
خیره می شوم به چشمانت ،تا بشنوی دوستت دارم ها را بارها و بارها از زبانم.
این احساس من است، این تنها فکر بی تردید من است.
این تمام آن چیزی است که در من نهفته است
و تو تمامی تمامیت من هستی
تو در منی و من دارنده تو

امروز نبودی ...
اما خیلی چیزها بود ...
من بودم ... باران بود ... چتر بود ... بغض بود ... آه بود ... همراه همیشگی ام هم بود ... جای خالی ات را میگویم.

عشقت به سرم اگر بتابد چی کنم ..... مهرت به دلم اگر بخوابد چی کنم
یکدم به سوال من جوابی بدهی ...... وقتی که دلم ترا بخواهد چی کنم

در تلاطم آغوش ات
احمقانه ست
شناگر ماهری بودن !
در تو تنها
غرق باید شد ...

جواب محبت آدمها را به موقع بدهید!
محبتهایِ تاریخ گذشته عطر و طعم اصلی را
نخواهد داشت

مراقبش باشید

باران خیسش نکند

باد مو هایش را نریزد بهم

من او را هر شب

در بوسه و آغوش خوابانده ام

و دمدمای هر صبحی

نوازش کشیده ام رویش

مراقبش باشید

با شما هستم

جاده هایی که او را برده اید

نه می گم نرو ،نه می گم بمون
نه می گم که قدر خاطراتو بدون
من می گم برو ، هر جا که می خوای
منم منتظر میشم تا روزی که بیای
نه جشن و مهمونی نه کادو، نه طعم تلخ خاطراتو
نه حتی اشک اون چشاتو، نمی خوام فقط می خوام که بمونم با تو

مثل کشیدن کبریت در باد
دیدنت دشوار است..
من که به معجزه عشق ایمان دارم
می کشم آخرین دانه ی ِ کبریتم را
هر چه بادا باد..!